“Because the night is dark and full of terrors”

3.11 uur zie ik op de klok. Hoe lang heb ik dit keer geslapen? 0.22 uur zag ik voor het laatst. Hmm toch weer bijna 3 uur aan één stuk geslapen. Langer dan anders. Hoe lig ik? Voel ik hm nog? Moet ik plassen? Droge mond… In het donker ben ik weliswaar versuft, maar mijn brein werkt op volle toeren. Ik kan de vinger er alleen niet op leggen. Al weken slaap ik super slecht. Ik maak hazenslaapjes van om en nabij twee uurtjes achter elkaar. Ik zie vele cijfertjes op de klok voorbij komen ‘s nachts. Ik kom niet in een diepe slaap. Ik snap het niet.. Ik ga op de bedrand zitten. Ik pak mijn flesje water van het nachtkastje: dorst! Ik neem flink wat slokken, maar de spanning in mijn lijf neemt toe. Ook dit is al weken aan de orde, veel dorst, veel plassen. Een vicieuze nachtelijke cirkel. Zorgen daarom, een teken van zwangerschapsdiabetes? Maar dat heb ik niet. Ik hou elke week braaf mijn dagcurve bij met mijn eigen prikkertje. Tot nu toe zijn al mn waardes nog steeds goed.. Ik sta op en loop naar de wc. En dan… Bam! It hits me.. ik begrijp het! Mijn eigen psycholoog in me wordt wakker… Flashbacks terroriseren mijn nachtrust!!!

Flashback: We zitten in het eerste kamertje aan het begin van de lange gang. ‘Zo mevrouw’ zegt de mannelijke gynaecoloog. ‘U heeft zwangerschapsdiabetes’ hij kijkt in mijn dossier, naar de uitslagen van de onderzoeken. Er is geen emotie bij de man, hij is nogal nors en autoritair. Ik wil protesteren, maar hij heeft zijn diagnose al gesteld… Na de vingerprik bij de verloskundige tijdens een normale controle bleek mijn suiker iets te hoog. 7 punt nog wat was het geloof ik, maar ik had nét een speculaasje opgegeten bij mijn schoonmoeder. Ik weet het nog goed, wat nou suiker? Toch vertrouwde ze het niet en stuurde ze me door. Ik moest een smerige OGTT test doen in het ziekenhuis waarbij je ‘s ochtends op een lege maag een heel vies glucosedrankje moet drinken. Daarna moet je twee uur zitten wachten (in ons ziekenhuis mag dat op de voor de zwangeren aanwezige zachte-groene-beter-zittende-stoelen-dan-de-houten-stoeltjes). Ik zie er tegen op. Nuchter zijn is iets wat ik niet goed kan, zwanger zijnde al helemaal niet. Dat vieze drankje spuug ik naar mijn idee ook zo weer uit. Misselijkheid is een rode draad door deze zwangerschap. Mijn zus komt me beneden bij de bloedpoli gelukkig even vergezellen en afleiden voor een half uurtje tot ze echt weer aan het werk moet boven. Daarna gaat het wel en lees ik en luister ik muziek. De tijd gaat nog redelijk snel. De waardes in mijn bloed zijn daarna niet goed. 11 geloof ik. Niet mega hoog, maar wel hoog. Ik moet vervolgens naar de diëtiste. Ik krijg uitleg over de ‘ziekte’. Als fysio en als schoonzus van een zwager met diabetes type 1 weet ik wel hoe het zit, maar toch leer ik wat nieuwe dingetjes. Zwangerschapssuiker heeft niet alleen met fabriekssuikers te maken, maar ook met fruitsuikers, lactosesuikers en koolhydraten. Kortom, je kan dus eigenlijk niets meer eten. Ik mag nog maar een halve banaan per keer, een half glas melk, ik moet acuut stoppen met het drinken van ice-tea green, yakult en roosvicee laxo (ja maar en mn pds-darmen en obstipatie dan?!), stoppen met alle zoete dingen, ik moet elke twee uur kleinere porties eten en ik moet blijven bewegen. Oké dan! Ik hou me netjes aan de regels, hoewel ik wel gewoon mijn boterham met pure hagelslag in de ochtend blijf eten (kaas krijg ik echt niet weg!). Het blijkt genoeg te zijn, stoppen met liters ice-tea was al een hele vooruitgang. Twee weken later meld ik me nuchter en twee uur na elke maaltijd in het ziekenhuis voor een vingerprik om mijn dagcurve te meten. Ik vind de waardes goed, maar blijkbaar moeten de streefwaardes nóg lager als je zwanger bent… Ik wordt dus gebombardeerd als patiënt en wordt medisch. Op het matje dus bij de norse gynaecoloog….

‘Mevrouw ik ga u medicijnen voorschrijven, u moet naar de diabetesverpleegkundige en naar de internist’ hij schrijft twee verwijzingen uit. Ik ben nogal van de kaart. Hij heeft duidelijk een rothumeur en weinig tijd, uitleg blijft uit. Hij voelt nog even aan mijn buik en mompelt iets over grote buik en slappe buikspieren (Ahum, bedankt meneer). ‘Over het geboorte gewicht van uw eerste kind valt te discussiëren’ (hoezo?! Wat bedoelt u? Hij was netjes 3500 gram?! Waar hééft u het over?) verontwaardigd, maar ik hou mn mond. ‘We gaan dit kindje halen met 38 weken anders gaat hij dood in de baarmoeder? (WAT zegt u? Dood?? Dat zeg je toch niet zo? En wat bedoeld u met ‘dood’? Hij wordt hooguit iets te zwaar, dan gaat een baby toch niet dood? En hallo!!! Ik heb helemaal geen suiker!!!!) maar weer hou ik braaf mijn mond… met de staart tussen de benen druip ik af. Wat was dit nu weer? Wat een stomme vent! Paniek? Nee joh die man is niet goed wijs… maar hij heeft de toon gezet. Hij druist tegen al mijn moedergevoelens in. Ik héb geen suiker, ik wil geen medicijnen en dit slaat helemaal nergens op!

Ik maak een afspraak bij de diabetes verpleegkundige. Een verademing, ze is vriendelijk en ze kent mijn zwager goed. Ze legt alles uit, ze schrikt van de opmerkingen van de gyn ‘wat belachelijk om te zeggen’. Ze stelt me gerust. Ik ben een twijfel geval, mijn waardes zijn niet super hoog, ik hoef de medicijnen nog helemaal niet te gebruiken (dat wilde ik ook helemaal niet, het liefst zo min mogelijk troep als je zwanger bent). Ze zegt dat ze hem gaat confronteren met zijn uitspraken. Ik krijg een suikermeter mee voor thuis en ik moet mijn waardes bijhouden en per mail aan haar doorgeven. Ondanks de feestmaand gaat het me goed af, ik eet suikervrije chocola en hou me aan mijn dieet. Ik heb constant honger, maar ik wil geen risico lopen. Toch blijft de opmerking ‘anders gaat hij dood’ in mijn hoofd spoken. Samen met dat onheilspellende gevoel wat ik al heel de zwangerschap heb, is dat geen goede combinatie. Ook zijn de schopjes minder voelbaar. Ik voel me ongerust, maar ik wimpel mijn eigen intuïtie weg, het komt door die man, die is in mijn hoofd gaan zitten en heeft me bang gemaakt. Ook Michel stelt me keer op keer gerust, hij is optimistisch ‘nee joh alles komt goed, maak je niet druk’. 

Maandag 16 december: ik ben weer terug bij de gyn. Hij heeft duidelijk een standje gehad van de verpleegkundige. Hij is een stuk vriendelijker en geeft toe dat het allemaal niet zo erg is. Mooie lage waardes. Mokkend geeft hij toe dat hij de medicijnen te vroeg uitschreef, maar dit is een man die dat niet goed kan hebben, alsnog is hij niet blij dat ik ze op eigen houtje niet ingenomen heb. Ik heb zijn gezag ondermijnt. Hij blijft autoritair en ik vind hem menselijker dan vorige keer, maar nog steeds niet empatisch. Ik krijg een echo. De baby groeit goed (normaal) 2500 gram is hij nu ongeveer, ik ben 34 weken, hij zal dus rond de geboorte op 4000 gram uitkomen (niet gek voor een tweede jongen). Hij zwaait nog even naar ons. Ik ben opgelucht, ik heb het onder controle, de gyn is bijgedraaid. Als ik na de feestdagen bij de internist ben geweest en ik krijg groen licht, ben ik niet meer medisch en mag ik terug naar de verloskundige. Wat een storm in een glas water zeg!!! Diepe zucht…. mooie echo though… (de laatste)

Maar toch, het blijft aan me knagen. Mijn gezondheid, mijn intuïtie, die verdomde rot zwangerschap, waarom ben ik er nou niet goed in? Ergens die week gaat het mis. Ik voel de baby steeds minder, maar ik stop het weg onder druk van mijn eigen misplaatste en ingepraatte angst en de druk van de optimistische buitenwereld (Michel) ‘die man heeft je gewoon bang gemaakt’, hij verzekerd me dat het goed is met de kleine. Ik hou mezelf mega druk, ik blijf in beweging want dat moet en iedereen vindt me een aansteller dus ik moet door. Afleiding afleiding afleiding. Als ik hem niet voel wijt ik het aan de drukte die ik voor mezelf heb gecreëerd. Ik wieg hem constant in slaap met mijn gebeweeg. Ik weet alleen niet goed meer wanneer ik hem nou voor het laatst goed heb gevoeld. 

Dinsdag 17 december: ik zit uit te rusten op een metalen bankje beneden in de passage van het stadshart. Ik kan niet meer, ik moet stoppen met shoppen. Ik drink wat en app een jarige vriend. Ik kan niet meer. Ik voel hem niet. Ik voel alleen pijn. Harde buiken? Hij zal vast weer slapen. In de auto luister ik heel veel en heel hard naar Justin Biebers ‘I’m sorry’. Ik dans op mijn autostoel en ik blèr mee, gesterkt door de wetenschap dat ik goed bezig ben en de zwangerschap bijna over is! ‘Optimistisch blijven!’ zeggen al die stemmetjes van anderen in mijn hoofd. Ik ondermijn mijn eigen onvertrouwen. Ik mag niet luisteren naar mezelf, ik maak mezelf gek, ik ben gek, ik ben een doemdenker, een pessimist, mijn gevoelige gevoel mag er niet zijn. (Aangepraat door mezelf en door mijn omgeving). Michel werkt zich een slag in de rondte (met oud jaar denkt men altijd dat de wereld vergaat en wil iedereen een nieuwe kast). Eigenlijk trek ik het niet meer, maar ik moet door. Voel ik hm nou wel of niet bewegen? Ik vertrouw het echt niet meer…

De nacht van vrijdag op zaterdag, 18 op 19, lig ik wakker. Ik por in mijn buik. Doet ie t of doet ie t niet? Demian is uit logeren want ik trek het niet meer, ik ben zo moe, alles doet pijn en Michel moet de hele zaterdag werken. Ik bespreek ‘s ochtends vroeg mijn twijfels, maar hij moet weer snel naar z’n werk. Ik slaap wat bij en ga wat doen. Ik kan mijn gecrashte, maar nu weer gemaakte computer, bij een vriend ophalen. Mooi, want ik moet de geboortekaartjes nog doen, heb nog steeds niets naar Mn zin met olifant kunnen vinden, balen! Ik haal mijn computer op, koop 5 rollen beschuit bij de supermarkt (muisjes had ik al van de Makro) en rij door naar mijn ouders….

‘Als je het niet vertrouwt moet je nu gaan bellen!’ Zegt mijn moeder nogal dringend als ik haar vertel over mijn aanhoudende onzekerheid. ‘En ik ga met je mee’ Ze blijkt mijn redding, ik krijg ‘toestemming’ om mijn eigen moederinstinct toe te laten, ik moet aan de bel trekken want het klopt niet, ik vertrouw het niet, mijn gevoel mag er zijn.. Ik mag me meteen melden in het ziekenhuis en zeg tegen Demian ‘mama is zo weer terug..’ 

We weten allemaal hoe dat afgelopen is…

En nu lig ik dus al weken wakker. Geteisterd door dit stukje. Zwangerschapsdiabetes, mijn eigen intuïtie, moederinstinct, gevoeligheid en de buitenwereld. Ik snap nu eindelijk waarom ik niet in diepe slaap kom en blijf. Ook dit is een onverwerkt trauma. Ik sta constant op scherp. Voel ik hm nog? Is het mijn schuld? Wat zegt mijn intuïtie? Ergens in de zwangerschap van Alex* ging het mis, misschien pas die laatste week, misschien al eerder. Misschien was het al te zien op die laatste echo. Maar ik verwijt mezelf nog steeds van alles.. waarom trok ik niet eerder aan de bel? Wat heeft de suiker er mee te maken gehad? Waarom kwam er een lek in mijn placenta? Ben ik te druk geweest? Elke keer als ik nu op mijn buik lig denk ik dat ik de baby plet, elke keer als ik op mijn rug lig denk ik dat hij zuurstof te kort komt door afgeklemde bloedvaten, elke keer als ik hm niet voel denk ik dat hij dood is, elke keer als ik hem heel hard voel denk ik dat hij heeft het niet naar zn zin en eruit wil, elke keer als ik dorst heb denk ik ‘Oh nee weer suiker’, elke keer als ik pijn voel denk ik dat mijn placenta scheurt…….

Geen wonder dat ik niet kan slapen!!! Ik ben gewoon bang… bang dat het ‘s nachts misgaat en ik het weer niet door heb. Ik geef mezelf de schuld. Mijn lichaam, mijn placenta, mijn late reactie-actie… ik wil kost wat kost op tijd zijn dit keer, ik wil constant mijn moederinstinct peilen. Ten koste van mijn nachtrust blijkbaar… 

Hoe vaak de gyn ook zegt dat het super zeldzaam is en ik er niets aan kon doen, toch blijven mijn flashbacks me achtervolgen. Mijn goede geheugen is nu mijn vijand, mijn gevoelige intuïtie mijn beste vriend. Als ik één ding heb geleerd is het dat ik altijd naar mezelf en mn eigen intuïtie moet blijven luisteren. Dat is het enige waar ik me nu aan kan vastklampen door alle angst heen. Ik moet op mezelf bouwen, vertrouwen dat ik dit keer op tijd zal zijn. Dat is ook de reden waarom ik me min of meer afsluit van de buitenwereld. Ik wil geen goed bedoelde adviezen ‘je moet zus je moet zo’. Ik moet me kunnen concentreren, ik doe het op mijn manier. Mijn gevoelige gevoeligheid zegt me de waarheid! Geen garantie, wel een schrale troost om er doorheen te komen. Helaas is mijn gevoel ‘s nachts dus blijkbaar het beste meetbaar, spanning, stress, alertheid, maar daarna geruststelling… nog 15 weken te gaan! Ik kan het, ik kan het, ik kan het… ga slapen joh!  (met dank aan mijn psycholoog voor alle inzichten, ik kan bijna zelf psycholoog worden…)