19 december 2015

Nou ik heb tijd voor mezelf hoor. Net als vorig jaar lig ik in bed, dit keer met griep in plaats van post sectio caesarea. Toch voelt het akelig het zelfde, dejavu. Dat Demian vannacht aan het spugen was maakte het niet veel beter. De laatste keer dat hij aan het overgeven was, was in de herfstvakantie vorig jaar. We werden toen alledrie geveld door een zware buikgriep en het is iets waar ik altijd een naar gevoel aan over heb gehouden. Naar mijn idee ging het toen mis in mijn placenta… Ik spuugde de longen, ribben en darmen uit mijn lijf, en was bang dat ik zelfs Alex* uit zou spugen. Ik ben altijd bang geweest dat die griep de laatste druppel is geweest voor mijn zwangere lijf. We zullen het alleen nooit weten…

Zaterdag 19 december 2015:

‘Mama is zo weer terug’ zeg ik tegen Demian. Mijn moeder en ik rijden naar het ziekenhuis. We worden goed opgevangen, er worden allerlei controles op me uitgevoerd. Het blijkt mis te zijn, maar ze weten niet precies wat. Toch besluit de gynaecoloog onze baby te gaan halen, ze luistert naar mijn niet-pluis gevoel. De operatie vind ik vreselijk, ik ben bang. Ik kan niet goed tegen bloed en ik weet dat deze manier niet de beste start is voor een kindje. Het magische en oermoment van het persen slaan we nu over, ik heb er verschrikkelijk veel moeite mee dat ik mijn eigen zoon niet meteen mag vasthouden. Ik moet mijn eigen visie, angst en trots op zij zetten. Ik vecht, ik ben sterk voor mijn kind, want dit is nu de beste optie voor hem, ook al weten we niet wat er aan de hand is. Om 16.12 uur worden wij weer ouders en we zijn dolgelukkig ook al zien we hem alleen door een plastic luikje. Michel blijft bij Alex*, dat hebben we afgesproken, ik kan er immers niet voor hem zijn. Het voelt zo onnatuurlijk, ik lig daar op die tafel ver verwijderd van mijn zoon, ik wil zijn naam nog niet tegen de zusters zeggen. Hij is van mij en ik wil hem vasthouden… plots zijn we van de OK af, waarom heb ik hem niet even gezien? Hij ging door een andere sluis, het ging nog niet goed met hem. Uit onderzoeken blijkt dat hij bloedarmoede heeft. Zijn Apgar score is slecht. Toch lijkt hij het beter te doen dan hij is (achteraf). Hij plast, huilt, ademt zelf, wordt gewogen… maar al snel heeft hij meer hulp nodig, hij krijgt een bloedtransfusie. Onze familie wordt ongeduldig en mijn zwager komt informeren. Ze weten zijn naam nog niet, onze baby is aan het vechten, maar het komt goed. Zeker als er een verpleegster en kinderarts naar huis gaan. Ik lig op de gang, onnatuurlijk te wezen. Mijn benen verlamd, geen baby aan de borst. Mijn zus komt kijken en ik belet haar naar binnen te gaan. Ik wil eerst, het is mijn kind. Michel komt een update geven. De verpleegster zegt ‘we gaan je wassen dan komt hij zo bij je op de kamer’. Tumult. De deur gaat open ‘adrenaline’. Het voelt niet goed, de gynaecoloog komt. ‘Michel ga jij maar weer naar binnen, wees er voor onze zoon.’ De crashkar komt voorbij. Nog meer mensen. En dan…. Op het moment dat ik met bed en al het kleine kamertje wordt ingereden weet ik heel goed dat het mis is. Ik besef super goed dat het fout is, het dringt meteen tot me door dat het over is. Maar ik kán het niet geloven, ik wíl het niet geloven. Dit hoort niet, kan niet, mag niet. En dat schreeuw ik ook uit, keer op keer op keer. Dit zie je in films, dit gebeurd niet echt in mijn leven, dit wíl ik niet. En het is die confrontatie wat het zo enorm traumatisch heeft gemaakt. Het besef dat het onmogelijke is gebeurd. Daar wil je tegen vechten, boos op zijn, maar je weet dat het zinloos is. De onmacht, de verslagenheid, alles wat je dacht te weten veranderd in één klap. In één seconde verander álles. Om 18.40 uur wordt hij dood verklaard, maar eigenlijk was hij er 20 minuten daarvoor al niet meer. Toen geen van zijn ouders bij hem was. Zusters en artsen hebben mijn zoon gedragen, aangeraakt, geholpen, en wij staan wezenloos aan de zijlijn. Mijn zoon, in mijn armen, slap, geen teken van leven. Stil…          mijn familie… stil…

Maandag 19 december 2016:

Blof – Zo Stil

Zo stil,

Dat iedereen wel weet dat dit zo blijft,

Voor altijd, voor altijd en een leven lang, het was,

Zo stil,

Dat iedereen het voelde in zijn lijf,

Geen pen, die ooit nog dit gevoel beschrijven kan.
Zo Stil,

Dat alle klokken zwegen ja,

De tijd stond onbeweeglijk,

Zo stil en zo verloren ging je weg,

Zo stil en zo verloren ging je weg.
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,

En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,

Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,

Dan nog zou ik niet weten,

Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.
Zo hard,

De uren na de klap dreunde zo na,

Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was,

Zo hard,

Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht,

Zo moe en zo verslagen waren wij,

Nu de stilte bij ons was in plaats van jij.
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,

En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,

Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,

Dan nog zou ik niet weten,

Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.
Zo stil,

Hoewel ik je nog iedere dag mis,

En waar je nu ook zijn mag,

Echt het is,

Me helder,

Dat stilte nu jouw vriend geworden is.
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,

En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,

Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,

Ik zou het echt niet weten,

Ik zou het echt niet weten.
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,

En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,

Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,

Dan nog zou ik niet weten,

Waarom toch, dit gevoel voor altijd is
Wordt vervolgd….