Als het leven zijn naam vergeet

Nooit gedacht dat ik dit zou gaan zeggen: ik mis het zwanger zijn.. Ik zou willen dat er een kindje in mijn buik zat, want een baby in mijn armen lijkt nu zo ver weg en niet reëel. Zwanger zijn kan ik me nog redelijk voor de geest halen. Een levend kindje van onszelf in mijn armen hebben lijk ik vergeten te zijn. Als ik in de babykamer kom, voelt het alsof we die nooit meer gaan gebruiken. Die dromen die ik had met Alex zijn kapot en nu lijkt alles in de toekomst onwerkelijk. Ik geloof niet dat er nog een gezond kindje voor ons is. Ik heb het gevoel dat ik vast nog wel zwanger raak, maar we die baby ook gaan verliezen. Hele enge gedachte. Ik heb vreselijke zorgen en angsten. Ik lees nu een lotgenoten boek ‘Liever bij mij…’ De verhalen daarin zijn hartverscheurend en zo herkenbaar. Ik word gek van het gejojo; het intense verdriet, maar soms lijkt het ook of je het alweer vergeten bent. Zijn naam wordt minder gezegd en hij is fysiek niet aanwezig. Alles is, in dat opzicht, zoals het altijd geweest is. Het lijkt dan alsof ik er al overheen ben, wat ik vreselijk vind. Ik ben bang om me zo te voelen, want als ik minder met hem bezig ben, hij niet constant deel van ons leven is, ik hem misschien zelf wel vergeet. Ik wil hem niet te kort doen, want hij hoort erbij. Hij is deel van mij en dit gezin. Het is een ongegronde angst. Natuurlijk vergeet ik hem nooit, net als opa of Michel’s neef. Zij zijn dat lichtje en die kracht in mij. Gelukkig zijn deze sterke gevoelens er ook, je beschermt jezelf met hoop en kracht. Want dat alles verterende verdriet vreet je op. De slechte dagen zijn namelijk gitzwart, haast niet te omschrijven. Zeker bij vermoeidheid. Die achtbaan maakt je labiel. Ik weet ook niet meer waar ik goed aan doe. Ik weet soms niet hoe ik moet rouwen. Wie ik ben en hoe ik mezelf moet zijn. Misschien heb ik daar nog wel de grootste moeite mee, accepteren dat ik/het nooit meer de oude wordt. Daar vecht ik tegen, maar dat is dodelijk vermoeiend en onmogelijk. En ik moet er eigenlijk ook niet tegen willen vechten, want dan komt dat schuldgevoel weer. Het mag niet eens de oude worden, want dat zou betekenen dat Alex er niet is. Het zijn zulke moeilijke en tegenstrijdige gevoelens. En dit alles moet ik alleen doen, ik merk dat ik me terug trek. Ik kan de schijn niet meer ophouden. Ik wil me overgeven aan de verlammende pijn en me verstoppen, maar ook aan mezelf werken. Er is dus ook weinig plek voor Demian, het is gewoon te confronterend en te vermoeiend op een of andere manier. Ik vind het vreselijk voor hem dat hij geen broertje heeft en een driekwart moeder. Ik twijfel aan onze opvoeding, onze keuzes, mijn rouwmanieren. Mijn hoofd is vol, ik pieker me suf… Je kan het gewoon niet bevatten wat er gebeurd is, dat ik mijn zoon 8 maanden heb gedragen en hij er nu niet is. Waar is hij dan? De as kunnen we ophalen, maar we hebben werkelijk geen idee wat we er mee moeten. Het is zijn laatste restje, maar ik heb meer met het plukje haar wat een van de verpleegsters heeft afgeknipt dan met zijn as. Alex zit in mij en het ereboekje dat ik aan het maken ben en dat is voor mij genoeg. Ik wil geen plekje om naar toe te gaan en iets hier in huis voelt vreemd, hij is hier immers niet geweest. Uitstrooien lijkt me dan nog een fijne gedachte, maar waar dan? En wat als ik daar spijt van krijg en wel nog iets tastbaars wil. Misschien dan een klein beetje in een sieraad, maar dragen ga ik dat toch niet doen. Hij zit namelijk al in mijn hart en tattoo. Dus wat te doen? Michel heeft er ook niks mee, dus die weet het ook niet. Ik heb vannacht beter geslapen, maar wel onrustig en heb er ook over gedroomd. Het lijkt wel alsof het nu allemaal pas echt door dringt. Dat het echte werk nu pas gaat beginnen. Want rouwen is hard werken, mijn hoofd en lichaam zijn keihard aan het werk. Ik ben afgelopen weken zo idioot sterk geweest om te kunnen overleven. Nu we in rustiger vaarwater zitten, begint alles pas te landen. Het besef wat we hebben moeten meemaken, dat onze dromen en wensen stuk zijn, dat zijn naam nog amper genoemd zal gaan worden door anderen en hij nooit maar dan ook nooit meer terug komt. Vreselijk… Het voelt ook zo eenzaam, terwijl ik dat ook juist nodig heb. Ik moet mezelf dus opnieuw uitvinden. Het is zo verwarrend. De toekomst zo onzeker. Alles begint nu ook een beetje af te komen, de gesprekken, de foto’s, het opruimen, de bloemen zijn weg, en als laatste dan nog zijn as. Ik sta straks echt met lege handen, terwijl dat natuurlijk raar is, want hij is er al die tijd al niet. Maar ik denk dat het gemis met de tijd juist sterker wordt omdat wij en de rest doorgaan. Bij alles wat we doen en meemaken is Alex er niet. Dat plaatje wat we hadden gemaakt met Alex is er niet. Ik weet ook dat een ander kindje dat plaatje niet compleet zal maken. Het gemis van mijn zoon Alex met zijn zwarte haartjes en zijn krachtige plasje zal altijd blijven. Zijn naam onuitgesproken zal ik gaan missen. Ze zeggen het zo mooi in dat boek dat ik lees: ik heb twee kinderen, met Demian in mijn hand en Alex in mijn hart gaat ons leven door.. Ik hoop van harte dat hij ook in andermans leven voort gaat, zodat wij zijn naam en herinneringen nog eens kunnen uitspreken. Opdat hij niet vergeten wordt, maar dat lichtje en zijn zielenkracht in onze harten blijft, zelfs als wij nog een ander mooi mensje mogen krijgen…