One word

Deze foto wil ik al een tijdje laten zien. Ik weet niet eens meer of ik gehuild heb, ik was in shock. Ik heb geschreeuwd en geschreeuwd, maar m’n tranen kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen nog hoe donker de wereld werd toen ik met m’n ziekenhuisbed de kamer in werd gereden. Ik toen al ‘nee, nee, nee’ begon te zeggen. Ik wist dat het over was toen ze me eindelijk bij hem lieten. Eigenlijk wil ik dit niet aan jullie schrijven, maar aan Alex*… Ze lieten me bij je, maar ik kon er niet bij. Je lag daar maar op dat ijskoude tafeltje, levenloos met draadjes op je lichaampje geplakt. Ik zag Papa nergens, ik zag alleen jou en mijn blinde paniek. Iemand drukte op jouw borst, maar gaf het op toen mijn bed naast je stond. Ik schreeuwde ‘geef het niet op’ ‘niet opgeven’ was dat tegen de artsen of tegen jou? Ik was boos, ze mochten niet stoppen, jij mocht niet dood gaan. ‘Dit mag niet’ ik bleef roepen, maar kwamen er ook tranen? Ik weet het niet. Uit alle macht wilde ik je wakker schudden, maar ik kon niet bij je. Mijn benen waren verlamd. Mijn oerkracht kwam los, alles voor jou, en ik gooide mezelf met een kreet op mijn zij en pakte je handje. Ze maakten je los, ik voelde me wanhopig ‘niet opgeven’. Ze legden je op mijn borst, de ontreddering was compleet. Je was weg… De kamer werd wazig, zal ik dan toch hebben gehuild? Papa schopte kwaad tegen iets aan en een andere persoon vloekte, of was dat ook papa? Volgens mij was het een arts….Tegenover zat een moeder met een ziek kind, ze kreeg er alles van mee, later heb ik me daar nog erg rot over gevoeld. Vreselijk dat zij dat heeft moeten zien. Ik was verdoofd, het was mijn film, haar werkelijkheid. Een paar dagen geleden zag ik dat zij ook contact met me heeft opgenomen destijds via FB. Hoe zal het met haar gaan, zal ze er slapeloze nachten van hebben?

Maar het is mijn werkelijkheid. Wat nooit werkelijk wordt. Ik besefte het toen niet, en dat doe ik nu nog steeds niet. Mijn baby is er niet, mijn baby is echt gestorven, voor onze ogen. Maar die ogen zien flarden, die ogen zijn wazig en met vlagen scherp. Scherp zag ik hoe iedereen afscheid kwam nemen in de kamer waar ik daarna werd gebracht. Scherp zie ik hoe ik werd gewassen, maar voelen hoe de washand mijn huid raakte kan ik niet meer. Scherp zie ik het blauw-groene pakje wat ze hem aan hebben getrokken, maar dat hij weg is geweest weet ik niet meer (godzijdank was mijn zus daar bij). Scherp zie ik de drang om foto’s te maken, dit traumatische moment vast te leggen, maar als ik de foto’s zie voel ik me stoïcijns. Ik voel niks. Is dat mijn baby? Is hij daar dood? Heb ik hem daar net verloren? Waarom maakte ik daar een selfie van? Waarom is het emotieloos? Of spreekt deze foto alle woorden, die ik toen niet zeggen kon? ‘Alex mijn tweede zoon, wat ben je mooi, wat ben je van mij, wat ben ik trots, wat ben je gaaf. Ik ben weer moeder geworden, ik hou van jou. Je bent er niet, maar ik zal je altijd koesteren…’ Woorden die ik nooit gezegd heb, maar dit moment voor altijd gemaakt heb… In shock, dat was ik de avond dat jij stierf. De kamer vulde zich met verdriet, maar mijn hart was vol van liefde. Dit kon toch niet waar zijn? Dit was een droom. Geen enkel woord of daad kon veranderen dat jij niet bij ons mocht blijven….

Anouk – One word:

I close my eyes

And imagine you’re here

Did it all seem so hopeless

Given the chance

I would ask

Forgive me 

I didn’t do a thing to make you stay

I didn’t say a word to make you stay

If I would have known

Could I have tried to make it easier

But I didn’t do a thing

Or say a word

One word

And I don’t know why you’re gone, now you’re gone

No beautiful goodbye

You will never leave my mind

And it turns out to be so much different than our dreams

Now you’re, you’re a star in heaven

My thoughts unsaid

Stuck in my head

And it all feels so useless

Never forget to give all I have

Forgive me

I couldn’t do a thing to make you stay

And I couldn’t say a word to make you stay

If I could have known

Could I have tried to make it easier

But I couldn’t do a thing

Or say a word

One word

And I don’t know why you’re gone, now you’re gone

No beautiful goodbye

You will never leave my mind

And it turns out to be so much different than our dreams

Now you’re, yeah you’re a star in heaven

Still I don’t know why you’re gone, now you’re gone

No beautiful goodbye

You will never leave my mind

And it turns out to be so much different than our dreams

Now you’re, you’re a star in heaven

You’re a star in heaven now

You’re a star in heaven

Yeah you’re my star

Gister waren we op kraamvisite bij een vier weken oude baby. Een pracht van een baby, gelukkig weer een meid. Het was mooi. Ze was zo mooi, ze was zo roze. Toen ik haar vast mocht houden voelde ik weer liefde, tederheid en geluk. Geluk voor de moeder, voor de baby. Wat fijn dat alles goed is, wat fijn dat ze er is. Hoe mooi is het prille leven van een baby in een liefdevol gezin. Maar alsof plots mijn zintuigen gingen werken, alsof plots dit meisje mijn ziel opende. Elke cel in mijn lichaam voelde haar en ik brak. Mijn tranen kon ik niet tegen houden. Ik ben een moeder in hart en nieren. Ik heb nog zo veel liefde te geven……..

Ik mis dat bolletje, die warmte, opgekruld in m’n armen.

Ik mis dat hoopje, die onschuld, waaraan ik me kan verwarmen.

Ik mis de kusjes, de knuffels, de donzige haartjes

Ik mis het groeien en stoeien, ik mis je komende jaartjes

Ik mis je geur, een aai over je hoofdje en een zoen

Nooit zal ik je meer vasthouden, nooit zullen we dit alles doen…